Άνισες μάχες

Έξω μια πόλη που ζει στο ξημέρωμα

μες το λιμάνι η φωτιά της σβησμένη

μια ζωή με νεκρά στο προσπέρασμα

μες την ρουτίνα το γέλιο σωπαίνει

άνισες μάχες στου χρόνου το σήμερα

κάτι σκιές ξεχασμένης αγάπης

ρόλοι για δυο, στου τέλους τα ανοίγματα

πάλι ξεχάστηκες και μου είπες πως θα ‘ρθεις

μέσα στα λόγια που είπες, τα λόγια μου

τόσες ελπίδες χαμένης ελπίδας

όσο γινόμουνα φως στα σκοτάδια μου

ήσουν το γράμμα μιας άδεια σελίδας

κι είναι πολλά τα σημεία που ξέχασες

δεν είναι αγάπη του έρωτα οι νύχτες

κάτσε και σκέψου το σώμα που έθαψες

σε ‘χει ρημάξει να ζεις με συνήθειες

τώρα που βλέπεις το φως στο ξημέρωμα

τα δυο σου μάτια σημάδια του πόνου

δεν είσαι η μόνη που ζεις μες τα ψέματα

κάνε το θάνατο φίλο του χρόνου

άσε τις σκέψεις να φύγουν στο απέραντο

κάπου στο άγνωστο υπάρχει μια αγάπη

μες του καπνού το τοπίο το ανέραστο

μοιάζει φωτιά πριν να γίνουμε στάχτη

Μάστορης Γιώργος                                                                            16/11/2008